วันนี้...ชีพมีอันข้องแวะและเวียนวนไปจนสองตาพากันกระทบข้อความจำนวนหนึ่งซึ่งทะลุสู่สมองและจิตส่วนรับรู้ว่า วัดแห่งหนึ่งถูกกลุ่มโจรจำนวนหนึ่งบุกปล้นในยามวิการ พรากทรัพย์สินไปล้านกว่าๆ อ่านแล้วชวนให้คิดว่า เออนะ...นี่ไงทำไมองค์พระสัมมาถึงทรงนโยบายห้ามสะสมทรัพย์ภายนอกซึ่งหลอกลวงและถูกพรากไปได้ ควรสั่งสมทรัพย์ภายในซึ่งแม้น้ำจะไหลไฟจะบุกรุกเร้าโจมกระหน่ำสักเท่าไรก็ไม่อาจแย่งชิงไปได้เลย แต่สิ่งที่เห็นอยู่ในยามนี้กลับเป็นตรงกันข้าม ผู้คนที่ต่างบอกว่ามีศรัทธาต่างหามสิ่งที่สังคมนิยมชมชอบว่ามีค่ากลับเข้ามาไว้ในเขตแดนอันควรจะเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ คอยชำระล้างอกุศลทั้งทางกายทางจิตให้ผ่องแผ้ว แต่กลับกลายเป็นว่าสถานที่แห่งนี้เป็นที่ส่อให้ก่ออกุศลกรรมเสียเองแล้ว มันสายไปหรือที่ใครเขาเรามวลท่านต่างพากันวุ่นวนสาละวันอยู่แต่หาของดีๆ แล้วนำมากองไว้ให้ใครคอยทุบทำลาย ไม่ใช่ไม่ดีแต่เห็นทีว่าถ้าไม่มีนาที่ดีแล้วต้นข้าวหรือกล้าแห่งบุญกุศลจะเจริญงอกงามไพบูลย์ได้อย่างไร คงเป็นเพราะสิ่งที่เกิดมาล้วนต้องยุ่งเหยิงวุ่นวนดอกกระมัง สิ่งเหล่านี้จึงยังวนเวียนและข้องแวะมาแสดงตัวต่อคืนวันอยู่มิขาด จึงไม่แปลกใจเลยที่จะมีเนื้อที่ให้เก็บเกี่ยวกุศลกันน้อยลงไป เพราะแม้กระทั่งสถานที่ปลูกสร้างและบ่มเพาะสิ่งเหล่านั้นกลับไม่ได้รับการดูแลรักษาอย่างเพียงพอ ไม่นอนไม่ใช่แค่การรักษาภายนอกหรอกหนาที่จะเยียวยาและยืดอายุของสถานแดนถิ่นแบบนี้ไว้ได้ แต่ควรจะปลูกปักรักษาเสียแต่ภายในเหมือนกับการปิดประตูเมืองแล้วก็ไม่ต้องนั่งคอยระวังโจรภัยนั่นเอง...
